Rozdział 26

Wow, ale się rozkręciłam! Sobie trochę poczytacie xD Drugi dzisiaj, mamy 23:30

Rozdział 26

Gdy postawiliśmy nogi na rumuńskiej ziemi, od razu zauważyłam niesamowite krajobrazy, mnóstwo świateł, kolorów, cieni... Jace wziął mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę pałacu, który powoli wyłaniał się za drzewami.
 Z początku widziałam zaledwie jego kawałek, ale po chwili ukazał mi się w pełnej okazałości.
 Jego kamienne mury wyglądały na stare, ale też solidne. Szliśmy, zdaje się, od frontu. Cisza wokół potęgowała wrażenie, iż jest opuszczony.
 Po prawej stronie znajdowała się wysoka, ostro zakończona wieża z trzema półowalnymi okienkami i balkonem. Po lewej stronie była druga, ale dwukrotnie mniejsza i łagodniej zakończona, poza tym z mojej perspektywy nie zauważyłam w niej okien. Między nimi był duży zamek, a konkretnie jego właściwa część. Było w niej dużo większych okien, dwie mniejsze, zawieszone wieżyczki, jeśli można to tak nazwać. W jego cieniu widziałam inną, jakby odczepioną a zarazem przylegającą do niego część zamku. Wokół było dużo zieleni, pod osłoną nocy wyglądało to po prostu cudnie.
 Uchwyciłam moment, kiedy zapaliło się duże, mgliste światło nad wejściem. Tam się skierowaliśmy. Czekało tam na nas dwóch lokajów i służąca.
 - Witamy w skromnych progach naszych państwa. Lokaje zaniosą wasze bagaże do pokoi, zaś ja odprowadzę was, mimo późnej pory, na spotkanie z panią Bladescu. Niestety, jej szanowny mąż wyjechał służbowo i zobaczycie go dopiero jutro.
 Kobieta mówiła łamaną angielszczyzną z dziwnym akcentem. Była drobna i przysadzista, ale nie to zwróciło moją uwagę najbardziej.
 Była człowiekiem w domu wampirów.
 Zaprowadziła nas krętymi korytarzami, już na początku odbierając nam kurtki. Doszliśmy wreszcie do drzwi z czerwonego mahoniu. Służąca zapukała, a słysząc ciche ,,proszę", otworzyła nam drzwi i zamknęła je za nami, samej znikając na polecenie swojej pani, jeśli można to tak ująć.
 W dużym, eleganckim i dość nowoczesnym gabinecie siedziała za szklanym biurkiem na czarnym, skórzanym fotelu obrotowym piękna kobieta. Gdy wstała mogłam ocenić ją bliżej.
 Była wysoka, miała długie, lśniące czarne włosy, zupełnie tego samego koloru co Jace. Całkowicie byli do siebie podobni - te same rysy twarzy, długie rzęsy, złociste oczy. Ubrana była w elegancki, ciemnofioletowy komplet.
 - Nareszcie. - Westchnęła z ulgą. - Constantin...
 Jace przewrócił oczami. Kobieta zauważyła to.
 - Jonathan. Wyrosłeś. Bardzo. Zmężniałeś. - Jej wzrok padł na moment na mnie, po czym znów na Constantina. - Za to ty nie zmieniłeś się wcale. Wciąż mój Constantin. A myślałam, że będzie odwrotnie. Oradea, tak? - Zwróciła się do niej, ściskając jej rękę. - Niezwykłe, jakże jesteś podobna do swojego ojca... Ale włosy masz po matce. Alexandra. - Zwróciła się do mnie, choć nie miałam pojęcia, skąd zna moje, nieco zniekształcone imię. - Alex. Twój umysł jest dla mnie zagadką. Ale powiem ci jedno - zdecydowanie płynie w tobie królewska krew. Jestem Ester, matka Constantina i Jonathana.
 - Nie używaj tego imienia. - Przerwał jej ten drugi. - Jestem Jace. Tyle. Nie używaj tego imienia.
 Ester znów westchnęła.
 - Dobrze, jak wolisz... Ojciec wróci jutro rano, ale może też być dopiero po południu. Myślę, że z uwagina późną porę, powinniście odpocząć. Porozmawiamy jutro rano. Zwłaszcza ty, Alex - zwróciła się do mnie - będziesz miała mi wiele do opowiedzenia.
 Do pokoju weszła służąca. Constantin pocałował Ori w policzek i wyszedł, Jace puścił mi oczko i poszedł za nim. No tak, oni znali ten zamek jak własną kieszeń.
 - Martha odprowadzi was do waszych pokoi. - Powiedziała Ester. - Chociaż... Nie, nie dzisiaj. Porozmawiamy jutro.
 Miałyśmy już wyjść, gdy Ester jednak zdecydowała się i powiedziała:
 - Alex, zostań chwilkę.
 Zostałam. Gdy za Ori i Marthą zamknęły się drzwi, Ester poprosiła mnie gestem dłoni, żebym usiadła na czarnym, skórzanym wygodnym fotelu przed jej biurkiem. Odsunęła stertę papierów na bok i spojrzała na mnie przenikliwym wzrokiem.
 - Powiedz mi, czy wiesz coś o swoim arystokratycznym pochodzeniu? - Zapytała.
 - Pani też uważa...
 - Mów mi Ester.
 - Dobrze. Ty również uważasz, że mogę być córką Alfreda?
 - Tak. - Potwierdziła. - Jesteście bardzo do siebie podobni. A powiedz mi, czy ciebie i Jonathana coś łączy? Wiem, że wyda ci się to bardzo osobistym pytaniem, ale po prostu chcę dla mojego syna jak najlepiej, jakkolwiek nie uważa.
 - Łączy nas tylko przyjaźń. Nic więcej. - Oświadczyłam zgodnie z prawdą. Dlaczego Ester o tym pomyślała?
 - Nic więcej... Zgoda. Cóż, to były tylko takie prywatne pytania. Te bardziej ogólne zadam ci jutro, dobrze? - Do gabinetu znów weszła Martha. - Teraz myślę, że powinnaś odpocząć.
 Pokiwałam głową i ruszyłam w stronę drzwi, ale jeszcze zanim do nich doszłam, usłyszałam słowa Ester:
 - Pamiętaj, że w każdej chwili jestem gotowa ci pomóc. Wybrałaś sobie trudny materiał na przyjaciela. Może to magia imion. Jego dziadek też był taki.
 - Ale różnią się. Jace nigdy nie pozwoliłby na śmierć niewinnych osób. - Odparłam, wychodząc z gabinetu.
 Martha zaprowadziła mnie do mojego pokoju i poszła. Otworzyłam drzwi.
 Ściany pokoju pomalowane były na czarno, ale wszystkie szczegóły były białe. Na podłodze położone były ciemne panele, a na nich puszysty, biały dywan. Z prawej strony stała duża, biała szafa, przed nią moja walizka. Na tej ścianie, gdzie były drzwi, wisiało parę ładnych zdjęć martwej natury. Po lewej stronie, naprzeciw szafy, było ogromne okno i drzwi na balkon, zasłonięte częściowo białą firanką. Na balkonie dostrzegłam parę doniczek z kwiatami.
 Naprzeciw mnie stało duże, podwójne łóżko z czarną, drewnianą ramą i białą pościelą. Nad nim wisiało prostokątne lustro. Po prawej stronie łóżka była biała szafka nocna, stał na niej biało-czarny wazon z białymi różami, do których przypięta była karteczka. Po lewej stronie, przy oknie, stała biała toaletka, a na niej mnóstwo kosmetyków. Gdy weszłam do tego przecudnego pomieszczenia i zamknęłam za sobą drzwi, zauważyłam obok nich jeszcze jedne, prowadzące do mojej łazienki. Dopiero teraz zauważyłam, że nie tylko przy kwiatach, ale także przy kosmetykach leżała karteczka.
 Najpierw podeszłam do łóżka, podniosłam na wysokość oczu białą tekturkę, na której wykaligrafowane było pismem Jace'a: Mam nadzieję, że dobrze będziesz się tu czuła. Uśmiechnęłam się do siebie. Podeszłam do toaletki. Podniosłam białą tekturkę. Mam nadzieję, że ci się przydadzą, chociaż jak dla mnie, są zbędne.
 Szybko wzięłam prysznic i włożyłam satynową koszulkę nocną, którą spakowała mi Ori. Położyłam się w puszystej, miękkiej pościeli i momentalnie zasnęłam.
 Nazajutrz gdy otworzyłam oczy, czekał na mnie nowy bukiet, tym razem z dopiskiem I jak się spało?
 Świetnie, świetnie... jak suseł. Odpowiedziałam w myślach Jace'owi i szybko przebrałam się w codzienne ubranie. Gdy otworzyłam drzwi pokoju, stał przede mną.
 - To dobrze. - Uśmiechnął się łobuzersko i poszliśmy razem na śniadanie.
 Okazało się, że jadalnia znajdowała się na tarasie, który w zimie zamykano szklanymi szybami. Taras był duży, jasny. Pierwsze, co rzuciło mi się w oczy, były belki w suficie. Na podłodze jasne panele, po środku stał nieduży, szklany stół i sześć krzeseł. W rogu jadalni był ładny, biały kinkiet, akurat zgaszony. Na zewnątrz panowała cisza i zieleń. Musiała to być tylna część zamku, bardziej nowoczesna. Jak w mojej sypialni, na ścianach królowała czerń.
 Constantin i Oradea siedzieli przy stole, zawzięcie o czymś dyskutując. Gdy podeszliśmy bliżej, zamilkli, dziwnie się wpatrując to w Jace'a, to we mnie. Na szczęście z niezręcznej ciszy wyrwała nas wesoła Ester.
 - Proszę bardzo. - Podała każdemu talerz naleśników z syropem klonowym. Zanim jednak usiedliśmy, podszedł do nas rosły mężczyzna, tak wysoki, jak Ester, a nawet wyższy. Miał ciemnobrązowe włosy, jak Constantin, poza tym nie wyglądał na starego. Przywitał się z Jacem jak ojciec z synem.
 - Chłopie, aleś ty mi wyrósł przez ten miesiąc! - Zdziwił się, zupełnie jak Ester. Cieszył się z przyjazdu syna.
 - Cześć, tato. - Odpowiedział Jonathan. - Chcę ci przedstawić Alex. - Przyciągnął mnie do siebie w pasie. Ścisnęłam rękę ojca Jace'a, Paulina.
 - Dziewczyna, co? - Mrugnął do mnie. Jonathan parsknął śmiechem, ale poprawił go:
 - Przyjaciółka.
 - Tak, oczywiście, wybaczcie. - Przeprosił, ale wyraz jego twarzy wyraźnie sugerował, że w to nie wierzy.
 - No siadacie wreszcie, czy nie? - Zdenerwowała się Ester. Jace odsunął mi krzesło, popisując się po prostu przed rodzicami. Paulin spojrzał na niego z dumą.

 Zagonieni przez Ester, zaczęliśmy pochłaniać naleśniki. Miałam zdecydowany problem z włosami, które ciągle opadały mi na twarz. Gdy tylko Ori skończyła jeść, stanęła za mną i zaplotła mi długi warkocz. Spojrzałam na nią z wdzięcznością. Jonathan nagle pociągnął mnie za rękę tak mocno, że omal nie spadłam z krzesła i musiał mnie złapać na ręce. Postawił mnie na mokrej od rosy trawie.

 - Chodź, pokażę ci takie zajebiste miejsce. - Powiedział mi cicho do ucha i nim zdążyłam zareagować, pociągnął między drzewami. Po chwili zasłonił mi oczy dłońmi, przeprowadził kawałek i obrócił, pokazując mi to ,,zajebiste miejsce".

 Faktycznie, robiło wrażenie. Duża fontanna z białego marmuru wydawała cichy plusk, alejka wokół niej prowadziła w kółko. Wszędzie zieleń i kwiaty.

 - Ślicznie. - Powiedziałam cicho, by nie przerywać ciszy.

 - Wybacz za mojego tatę. On po prostu miał nadzieję. Ale widziałaś ich miny? - Parsknął śmiechem. Uśmiechnęłam się.

 - Nie, nie widziałam, bo przesłoniłeś mi cały świat. - Zaśmiałam się. Nawet nie wiem jak, ale zaczęliśmy gonić się wokół fontanny, aż Jace mnie złapał, obrócił i odchylił do tyłu. Śmialiśmy się cicho. Jonathan odsunął mi włosy z twarzy delikatnym gestem. Wyprostowałam się, wplatając palce w jego loki. I wtedy przez ciszę przemknął ku nam odgłos wołania. Tak wyróżniał się, że aż oboje podskoczyliśmy i zaczęliśmy się śmiać. Jace pociągnął mnie za rękę i pobiegliśmy w stronę zamku.