Rozdział 27

To jest moje postanowienie noworoczne, jakby ktoś nie wiedział: dodawać chociaż z początku często notki.

 Jak ma na imię wczorajsza solenizantka?

Rozdział 27

 Ester siedziała na krześle przy stole, jej mąż obok niej. Przeglądali jakieś papiery, co chwila spoglądając na Constantina i Ori. Kiedy pojawiliśmy się, Ester spojrzała na Jace'a. Po chwili wróciła do papierów.

 - Mówię ci, że nie. - Powiedziała do Paulina. - Tego faksu jeszcze nie ma, bo miesiąc się nie skończył.

 - Zazwyczaj przychodzą przed końcem, około dwudziestego. - Kłócił się z nią mąż.

 - Mama ma rację. - Wtrącił Jonathan. - Sorry tato, ale przychodzą w ostatnim dniu miesiąca albo nawet pierwszego następnego.

 Paulin westchnął ciężko, ale przyznał rację żonie. Wyciągnął spod papierów czarną aktówkę i podał Ester.

 - Ktoś nas chyba wołał? - Wtrącił Jace. Wszyscy na niego spojrzeli.

 - Z tego co pamiętam, miałam zadać ci parę pytań. - Odparła Ester, wskazując mu miejsce przed sobą. Jonathan puścił moją rękę i usiadł na krześle, kładąc nogi na stole.

 - Jonathan, to nie Ameryka. - Skarcił go ojciec, ale ten tylko warknął:

 - Nie nazywaj mnie tak.

 - Dobrze, Jace... - Zaczęła jego matka. - Po pierwsze, jak długo będziemy mogli was gościć? A może zapytam inaczej: ile ty tu zostaniesz?

 - Bo cię to obchodzi. - Parsknął śmiechem chłopak. Widać nie był w nastroju. Ester przewróciła oczami.

 - Odpowiedz jak człowiek.

 Roześmiał się jeszcze głośniej.

 - Daj sobie spokój.

 Wstał i podszedł do mnie, chwycił za rękę i poszliśmy do jego pokoju. Pierwszym co zrobił zaraz po zamknięciu za nami drzwi, było rzucenie pierwszą z brzegu książką w ścianę. Nawet nie drgnęłam, gdy następna książka, rzucona na oślep, uderzyła obok mnie. Wreszcie gdy zrzucił całą półkę, opadły mu ramiona i spuścił głowę. Podeszłam do niego powoli i ujęłam jego głowę w dłonie, zmuszając do spojrzenia mi w oczy.

 - Po prostu... Oni interesują się tylko papierami i Constantinem! - Wyszeptał, unosząc głos.

 - Ciii... To nic nie da. Jeśli nie chcesz, możemy wracać, prawda?

 Westchnął i spojrzał gdzieś w bok.

 - Tylko że ja nie chcę cię zabierać ze sobą.

 W pierwszej kolejności poczułam falę gorąca. Zrozumiałam to jak ,,Nie chcę, żebyś była przy mnie". Uniosłam jego głowę, patrząc mu mocno w oczy.

 Nie chcesz, żebym ci towarzyszyła?

 - Nie o to mi chodzi. Po prostu tobie tu jest dobrze, widzę to. Tutaj jest Oradea, ona potrzebuje ciebie.

 Skończ.

 Zamilkł.

Przyznaj po prostu, że chcesz być sam.

 - Nie chcę. Po prostu... 

 Skończ. Nie tłumacz się.

 - Alex, do cholery, daj mi powiedzieć. Nie chcę jechać sam, ale ty nie będziesz chciała jechać, bo możemy nigdy nie wrócić!

Stand my ground, I won't give in
No more denying, I got to face it
Won't close my eyes and hide the truth inside
If I don't make it, someone else will stand my ground.*

Zanuciłam ten fragment piosenki w głowie. Jonathan uśmiechnął się delikatnie.

 - Jeśli tylko chcesz. Nie wyjadę na razie, postaram się odczekać, zobaczyć, jak to się potoczy... Może trochę mnie poniosło.

 Czyli to jest twoje ,,przepraszam"?

 - No, już bez przesady. Ja nie używam tego słowa.
Uśmiechnęłam się. Jace ściągnął brwi, wsłuchując się w czyjeś myśli.
 - Wybacz na moment, ale Ester potrzebuje mojej pomocy, jak zwykle zresztą.
 Pokiwałam głową. Wyszliśmy z pokoju na zewnątrz, tam rozdzieliliśmy się w odwrotne strony. Zanim doszłam do mojego pokoju, powitał mnie śliczny kot. Był jeszcze mały, szaro-bury, ale dość duży i puszysty.
 -  Hej... - Na obróżce zawieszoną miał okrągłą tabliczkę z wykaligrafowanym imieniem Chester. Kot zaczął łasić się do mojej ręki, gdy przykucnęłam.
 Usłyszałam ciche parsknięcie. Spojrzałam przed siebie. Opierając się o kolumnę, stał młody chłopak, w wieku mniej więcej Jonathana. Jego czarne włosy układały się w miękkie fale, oczy błyszczały złotem. Na twarzy miał łobuzerski uśmiech.
 - To twój kot? - Zapytałam. Pokręcił głową, podszedł do mnie i pogłaskał kota.
 - Chester jest niczyj. Rzadko się pokazuje, przybłęda. Trafił tu jakiś rok temu. Jestem Damon. - Wyciągnął do mnie rękę, uścisnęłam ją.
 - Alex.
 - Dziewczyna Jonathana. - Powiedział. Pokręciłam szybko głową.
 - Nie. Nawet nie mam tego w planach.
 Damona widać rozbawiło ostatnie zdanie.
 - A propos, gdzie on teraz jest? Myślałem, że spędzacie ze sobą większość czasu. - Zapytał.
 - Tak bardzo się za mną stęskniłeś? - Usłyszałam głos Jace'a za sobą. Obróciłam się i uśmiechnęłam.
 - Naturalnie. - Odparł Damon. - Jak zwykle twój przyjazd przynosi wiele zmian, tym razem nie jest inaczej. Wybaczcie, będę już zmykał, muszę jeszcze przywitać się z twoim bratem, Jonathanie... Wybacz, zapomniałem, że nie lubisz, jak się do ciebie tak mówi... Ciao. - Mrugnął do mnie i zniknął. Jace przewrócił oczami.
- Jak ja go nienawidzę. - Mruknął i podał mi jakąś dużą paczkę. - Ester kazała ci to dać. Nie pytaj, nie wiem, co to. I podobno mam nie wiedzieć.
 Obróciłam paczkę w rękach. Nie wyglądała jakoś szczególnie, ot, zwykły duży pakunek w brązowym papierze, przewiązany szarym sznurkiem.
 - Tu jesteś! - Usłyszałam głos Ori. Podbiegła do mnie i warknęła na Jonathana: - Wyłącz się.
 Poczułam się dziwnie, jakby coś zniknęło z mojej głowy.
 - Ja już otworzyłam mój prezent, musisz też to zrobić jak najszybciej!
 - A może podpowiesz, co jest w środku? - Zapytał cicho Jace, jakby podstępnie. Ori pokręciła głową i pociągnęła mnie do mojego pokoju, rzucając mu jeszcze groźne spojrzenie. Gdy zamknęła za nami drzwi, zastukała palcem w paczkę. Rozerwałam paznokciem sznurek i rozwinęłam papier. Wyłoniło się białe pudełko i przypięty do niego list.
 - Najpierw list. - Nakazała mi przyjaciółka. Otworzyłam go.


 Niedługo (za tydzień) odbędzie się jakby bankiet z okazji setnych urodzin Jonathana. Zazwyczaj nie obchodzimy urodzin, ale setne warto. Tak więc w paczce jest coś na tę uroczystość. Mam nadzieję, że będzie pasować. Nie pokazuj tego Jonathanowi, nie mów mu nic. Chcę, żeby to była niespodzianka.
Całuję, Ester.

 - Teraz otwórz paczkę! - Niemal krzyknęła z radością Oradea. Uchyliłam wieczko pudła i wysypałam jego zawartość na łóżko.
 W pierwszej kolejności błysnęła w słońcu srebrna tiara. Śliczna, prosta i...
 - Jezu, jak ona ci będzie pasować! - Pisnęła Ori.
 Obok tiary leżało czarne pudełeczko, a w nim diamentowy naszyjnik. Gdy podniosłam go, okazał się dość ciężki. Składał się z dziesiątek małych błyskotek i jednego dużego diamentu.
 W pudełku prócz naszyjnika były jeszcze bransoletka i kolczyki do kompletu.
 - Matko, to musiało kosztować majątek. - Wyszeptałam.
 Wreszcie uniosłam do góry sukienkę.
 Była śliczna, jasnofioletowa, na grubszych ramiączkach. Na dole miała duże falbanki, ogólnie wyglądała na dość ciasną, ale była piękna. Ori westchnęła z zachwytem.
 Zostały już tylko buty. Białe baleriny z wieloma srebrnymi zdobieniami, były jakby przeznaczone dla sukienki i biżuterii. Ori szturchnęła mnie w ramię.
 - Przymierz! - Poprosiła. Wzięłam to wszystko i poszłam do łazienki. Miałam drobny problem z włożeniem ciasnej sukienki i zapięciem naszyjnika, ale wreszcie się udało. Włożyłam tiarę na głowę i wyszłam z łazienki. Ori westchnęła z zachwytem.
 - Jezu, pięknie wyglądasz... - Nim zdążyła skończyć, usłyszałam pukanie do drzwi i poczułam, że to Jace.
 - Wejdź, a poderżnę ci gardło! - Zagroziłam. Wpadłam do łazienki i szybko przebrałam się. Dopiero wtedy wyszłam, widząc Jonathana w pokoju. Wtedy zdałam sobie sprawę, że wciąż mam tiarę na głowie. Jace pojawił się przy mnie i spojrzał na nią przelotnie, po czym dotknął delikatnie mojej twarzy.

______________________

* Stoję na moim miejscu, nie odpuszczę.
Dość zaprzeczania, muszę stawić temu czoła.
Nie zamknę mych oczu i nie ukryję prawdy wewnątrz,
Jeśli tego nie zrobię, ktoś inny stanie na moim miejscu. (Within Templation - Stand my Ground, obecne na stronie z muzyką)